Enta os tuyos brazos morenos, resalada,
mirando de con tu acarrazar-sen, baxan d´a mia
montaña gorgollosas luengas enchugarditas
a fer-sen mirallos d´a luz enlurcernán d´os
tuyos güellos, negros de purnetas a rebutir.
Carasol sin de mugas an pandas se i posan
sondormitas as carrañas e o romanziar de
grisos zielos, tierra baxa con o buen prebo y
a color d´o pan rustíu, frescacho de ballo recién
ruxau cuan o lusco dixa una paz de berdas guembras.
Ta la tuya ampla alda de tierra sin de pacos
chitada larga eszerranata á o rustil, gosan plegar
as berdas glarimas d´aimor d´istas zinglas…
ploriconiar arrozegato por o conzieto d´as
costeras cara ta tu, dixando-ie un suenio
berde de tierra bearnesa de molsa e marzapán.
Piel xuta, estorbada güellada, pelo atusau
concarando lo inacorable enzerrine d´o zierzo,
ribera do los chopos espindargos en o suyo
perén bater cantan poemas á o canto l´aigua fendo
tortular-ne as fuellas mesmo l´esmo d´a suya chen….
Os chopos d´a Ribera ya
tienen toz o tuyo nombre
que yo lo escribié con
a mia naballa campera…
Augua ta do bas, marchar y tornar-ie dimpues
de estar mar? D´o suyo quedo sobater, en a plebia
me´n trayes, si te baga, un siñalín d´ixa a suya trista remor.
Que as estrelas ban alteras,
n´imos t´a cama mozos, que
a luz d´o día plega, siñalando
a maitinada….
No hay comentarios:
Publicar un comentario