21/2/24

 De tornada pa escurruchar nuevos rampallos.

Fa buena cosa meses, a vida tan concietera,  que no me posaba  a escribir en este blog …jolio si en fará. Ni sisquiá he gosau ubrir este blog que agora parixe en as tres pedretas meyo amortau de mal zaguero o de novedat . No sé si l’he muerto pero a lo menos bien sarrenau que li dixau por no comboyar-lo como cal. Más vale que estoi que dengún ita a faltar nuevas entradas, porque a ta más mía ya s’hese rinchau de asperar-las .

 De cuan en vez me ha dau a fumada d’acotolar-lo de raso y sacar-lo de este embordiello tan rarizo y revisalsero que ye internet. Y ye que cuan me meto a leyer os poemas en aragonés  que fui calando, me meto un poquet mantudo porque me pienso que tenié muita barra pa amostrar-los asinas, a la mía traza, en basto y sin o grau de aragonés que caldría auto-exigir-me. No…si a delera ya yera buena ya ,y encara millor o sentimiento que m’empuxó a barafundiar de firme…pero as trazas…de leyer-me quasi me’n meto vergonyoso y lo dixo estar de camín.

Manimenos no m’en foi, que dengún no me mulla a orella y campo sólo por estos camíns, asinas que tampoco voy a sincusar-me, que tampoco ye ixo en estas envueltas .Ya deciba cuan empecipié o blog que a mia enchaquia no yera que escribir n’aragonés porque asinas me petaba y rai. Conque ta par d’alavez,  mesmo como agora,  no ye que un blog personal sin guaire vocación seriosa d’amostrar-se, como una goteta d’augua que chunto con atras miran de fer-sen  galocho…enta la mar azulenca de lo bueno.    

Agora que me’n torno lo foi por un nuevo esbarre enta debant goyoso de contar con l’aduya de una ortografía de l’aragonés y quiero agradeixer-ne a la academia.

 Pos ixo…a petenar , u a dondiar …ta do? T'an os prexinallos m’enfilen.

A veyer  si puedo apatrusquiar una miajeta tot esto…y ya me perdonarez cuan  m’entivoque.