28/8/14

Pixadeta blues




Ella en yo, inmensa de ninetas, m´en ye gritando,

e me´n fa barruntar una mena de intimo desafío,

e yo, ya en ella, me deluyo alibiau dica dixaparecer…

como t´o fuego, t´al augua, t´al aire, tierras d´a mía carne

ta la nuei, toda alma, fundo zielo que comboca, a ormino

me´n torno pa desbiellar, terne que terne, as mesmas

ambiestas que aponderan o miraglo que mos clama.



Azogue de mirallo ye a nuei, sublime arquiteutura

de espazios inacorables, cobalto feito d´os tuyos anelos,

os mios deseyos, de croxiras y sosiegos puyando-ie

á enzender reflexos estrelares e estar purnetas siderals.

Como alteras luminetas en puyan dica posar-sen-ie e fer-sen

cucar d´estrelas á rebutir, eraldos d´o sol, agullas que punchan

o esmo enzerteras…iste debe estar o zielo prometiu chapurniau

de presenzias, alufras e zertezas.



Te torno á trobar en tanto que me´n pixo dos bieretas,

á o leco de Xakira… astí bi yes… amagata seo d´altars

montaraces e coros de zapos e ranetas…con os mios piez firmes

en tierra, ent´alto a capeza, á toda bida truco, ensinificán,

en bel metá d´o tiempo, do lo espazio, negro cuco, se trafega…

dixo esbolastriar deseyos de terneza y armonía do toz a o cabo

benzamos, e me´n torno t´intro, ent´o baile an medran os goyos

por toz conqueraus.



 

Aquí tamién a nuei, en os brilos dende o entablidau

de faldas curtas de luminetas en a preta luz d´os fluoreszens

esfendiendo as buegas de lo zanzero blango d´o suyo cado,

en os secretos tobos zarquinazos d´as güelladas, en as minguans

lunas royas iluminando o que diz os zeños….

difuera, qui lo dizirba, os barrancos continan baxando,

os coniellos beilan, os ninos suenian…

Mil grichas esgarrapando alas de beire, cuculos clandestinos,

granotas barrenatas… siente-lis-ne….a nuei dixa espardir-ie as

remors sin garra estorbo, como seda en o zierzo a nuie tremola…

En as finestras molsa negra, o tiempo quedo, un mar que suenia...

a nuei que terne impera.

Ye l´esprito sin de mugas que bi´n ha entre tu y as tuyas lunas,

libre suenio… no´n dixes s´acotole cuan o dia á cuxirar-mos en torne.


Llanos de l´Ebro - Erribera-









Enta os tuyos brazos morenos, resalada,


mirando de con tu acarrazar-sen, baxan d´a mia

montaña gorgollosas luengas enchugarditas

a fer-sen mirallos d´a luz enlurcernán d´os

tuyos güellos, negros de purnetas a rebutir.

Carasol sin de mugas an pandas se i posan

sondormitas as carrañas e o romanziar de

grisos zielos, tierra baxa con o buen prebo y

a color d´o pan rustíu, frescacho de ballo recién

ruxau cuan o lusco dixa una paz de berdas guembras. 


Ta la tuya ampla alda de tierra sin de pacos

chitada larga eszerranata á o rustil, gosan plegar

as berdas glarimas d´aimor d´istas zinglas…

ploriconiar arrozegato por o conzieto d´as

costeras cara ta tu, dixando-ie un suenio

berde de tierra bearnesa de molsa e marzapán.


Piel xuta, estorbada güellada, pelo atusau

concarando lo inacorable enzerrine d´o zierzo,

ribera do los chopos espindargos en o suyo

perén bater cantan poemas á o canto l´aigua fendo

tortular-ne as fuellas mesmo l´esmo d´a suya chen….


Os chopos d´a Ribera ya

tienen toz o tuyo nombre

que yo lo escribié con

a mia naballa campera…


Augua ta do bas, marchar y tornar-ie dimpues

de estar mar? D´o suyo quedo sobater, en a plebia

me´n trayes, si te baga, un siñalín d´ixa a suya trista remor.


Que as estrelas ban alteras,

n´imos t´a cama mozos, que

a luz d´o día plega, siñalando

a maitinada….