Asperando á la mia filla á la
salida d’o instituto,
en a mesma puerta an que allora tamién
yo saliba,
barafundiando he tornau ta ixa mesa que alavez
compartíbanos…
Remerando, miaquemexio porqué, quan
bi yéranos
bien chuntetes posaus en clase de
COU nocturno,
estiranzando lo día baxo refitoleras lunas de fluorescentz.
estiranzando lo día baxo refitoleras lunas de fluorescentz.
En do yeras Elena ? En que rimallo de mi vida te’n fués a
chitar?
En que escondrillo fosco y
silencioso t’amagabas a la usma?
En l’esmo , en o peito… astí an
se clava con 18 anyos l’aimor?
Qué cosa que, aquera que estiés,
bien cuchiflita campa hue en yo?
Bien espericueta y pincha, mesmo
como antismás, encara t'alzo,
con a riseta purniando-te en os
guellos, tu responsabilidat azul,
tus manetas de monyaquet de goma,
y tu pantalón vaquero no guaire
esgastau… que bien que t’aponderaba…que
repolida sin saber-ne.
Te quereba u deseyaba talment más
que no m’alcuerdo ?
Quanto de tu he trafegau? Que remane en mi de
aquel que bi estié ?
Dimpués de güeito horas de petenar, cansos de
tantas cosas
un día par d’atro acudíbanos a
clase a que nos ensenyaran
cosas que, manimenos, yo ya no guaire me’n alcuerdo…
Sólo que una güembra de tus
caderas y o d’brilo os tuyos guellos
son o sinyal d’ ixas embueltas.
De tantismos días de acero, oficina y aspras nueitz
de pizarra
garra memoria hue me’n queda como a d’ixa
zagaleta que
s’arregiba con as mias comedias engalzando a
pachas lo tedio.
Ixo cal que sigan os nuestros trunfos
furtaus á o tiempo…
Croxirar as cercanías y dixarlas
asinas… a salvo de la intemperie
en o cubilar d’as remeranzas.
Ixo Elena, estoi que ye matar o
tiempo… ficar as mans en l’airera
que de camín se’n va y agarrapizar
prexins y reyalidatz que nos
soxeten firme cuentra l'empente d'o cierzo.
Emplir-nos de armonías, anque
siga mallar en fierro fredo.