29/8/16

Antonier-Soduruel.

Resultado de imagen de cordero
Antonier (Cronica d'una acronía en una d'as vals de Soduruel).

Qualques ovellas correban o restollo radendo d'a tierra as bien pocas brancas verdas que agosto no heba puesto sumanciar. O restollo,- fumiando  polvo blanco, zafumau de luz rusient d'oro-, no yera que un piacet de mirallo encendiu do se miraba fito-fito lo sol.
A tarde tot l'empliba d'un espacio bien platero de claridat a caramuello solo mascarau por ixa soledat  preta y funda que se clava en o paisache y en a gargamela de qui se queda. Ixa soledat con o retrai d’una viella zoca d'almendrera bien enradigada, ixe tocón renegriu y terne en que a ormino se trepuza.
La envista gosaba querer recontar-me un mensache viello que me reculliba dende a suya uellada antiga. A escuitetas yo sentiba os sinyals que s'amagan en as piedras, en as botinadas  d'aire que pareixeba esbotar-se dende as tripas gorgollosas d'a tierra, en o mormor d'as cicalas... y a la fín en a figura d'Antonio... largo como yera en a mosquera.
As quatro crabas que teneba, morriando marguins u arrepinchadas a o canto d'as barzas cuentra lo fundo azul d'a tarde, guallardas, se me miraban a traviés d'as suyas inquietants ninetas de cascabillo vuedo. No en teneba más , ixe yera o suyo rabanyo que cudiaba con o conque de continar estando o que yera. A resta d'o ganau ya se l'heba sacau, qué hoder…que ya no adubiba a calzoniar pa tantas.
Antonier –Zarrapico le deciban porque yera chicorrón- , o viello pastor d'Anzanigo, dormiba chitau en una marguin de l'esbarre de Centenero con un corderet  acoflau entre as suyas mans de chinebro.
Aturau por os cans, o tiempo que tot l'enceta, l'heba acorau  un día sin atro mientres uitanta y tantos hibiernos y agora lo convoyaba y amorosiaba con garrampetas de lana blanca.
L'alda teneba plena de vida, blanca y tova, renovada… igual que una mai.…. Cuenta tu qué preixinallos podrían amprar-le os suenios baixo a gorreta verda de jondere. Estoi que gosaba dondiar barafundiando bien frescacho por atros leitos marinos encara por sulsir. Suenios a rebutir d'algas, caracolas, conchetas y carapazons fartos d'augua, sin res d'o polvo d'as de piedra que s'en trobaba por os camins. (Araba, no se creyeba con tot y con ixo, que a suya redolada estió mar).
En ixe mesmo inte dillá d’a zaguera envista qualques mundos enlá, as olas d'a mar terne sobateban as zagueras rallas y cinglas firme enreligadas ya con l'alma d'o mar.
Qué alpartau que yera lo mundo con os suyos lunes y os suyos mares. 
Soduruel, que bien cerqueta yeranos d'Ena, lo croxiraba y d’as suyas mans entreveradas , verde y soro, tierra y cielo redamaban a suya desinforme mosta de silencio rasinoso. Tot i consonaba sin que dengún en parase cuenta.
Astí lo deixé, m'en fue en un adiós que s'estirazaba sin crebar-se mica…
Antonier  yera enrestindo lo tiempo… soniando-se glera salobrenca debant d’un estranyo ociano prexinau. Debeba d'estar un mar gorgolloso, esgargallando esbruma blanca cuentra lo suyo peito pirinenco, muga bien pincha  amerada de tierra y mar .
Dimpués, quan s'espertase repropiando morra la mar, escurruchando a bota, a gargalet veyería atra vegada nantar, bien mandau por o tiempo, lo sol. 

Pero agora o tiempo, feba ya ratos que ya no bi-yera.

O corderet, que se lo miraba calmudo, se chipió de yodo y de sal.