5/1/14

Ranas y zapos de bago.






Atalaya d´o tiempo ye a mia finestra
astí an a ziudat se fa margín y buega
tasamén an se fan mecas as suyas campanas.

Acucutando-ie me remero de nanas de grichas
imensidat de cantos amagaus y cuculos entutatos,
días con a luz d´as espigas , nueis sandalo e plata.

Agora os días, retunos, m´engalzan a redol, entre
grandizas ballas que aponderan a balgua d´o espazio
e as estrelas que se trestallan alzatas en bitrina de diamantes.

Un bombolonello azeto e esmolau puya cuallando amarillenco
l ´aire, ye o silenzio d´a nuei fendo-ne percutireras las remors
de industrias enamplando o suyo tañer de limpio ferrunchoniar.

Con tot y con ixo un misterioso rimallo de umedá i remane,
barrenatas chilan, granotas enrestidas, a suya canta libre e berda
croan encara dende a suya zaguera ribera de chuncos enrobinaus.
Cada nuei lo´n fan asinas, baxo chiquinas aironabes
rumbo enta París, como abetes arrepinchaus en as rallas,
como a grama en a crepa d´ormigón…sólo i son que bida
fendo-ne un poder por amostrar o suyo trunfo perén.
Estrapaluzio ye a nuei, cantar-la-me,
que de busatras ye a nuei d´iste fosco margín.






No hay comentarios:

Publicar un comentario